Aja Ngomong Yen Ora Sanggup

“Aja Ngomong Yen Ora Sanggup”

Dening Dina Halimatus 

“Aku? Seneng ambek arek iki?! Ora iso. Arek megelno koyok ngene ora bakal iso ngisi atiku.”

Kelingan kalimat iku, kepingin rasane dheweke nyabut lan ora ngucapno kalimat kasebut. Bocah wadon iku nyesel amarga sakwise ngomong kaya mengkono, lan pirang sasi sakwise dheweke moro-moro nduweni rasa marang bocah lanang iku. Rasa seneng lan kagum sing luwih cukul ana ing atine bocah wadon iku. Bocah sing ayu, manis, lucu, lan ora bisa meneng iku jenenge Dian.

Saben dina Dian mesti tukaran karo kanca-kancane, apa maneh karo kanca lanang sing jenenge Dion. Dion iku arek lanang sing paleng nggregetno lan paleng megelno ndek kelas. Dheweke nduweni sifat cuek lan ora peduli marang kanca-kancane, apa maneh marang bocah wadon. Tapi kenyataane Dion iku nduweni sifat sing becik, yaiku nulungi kancane yen kancane mbutuhake tetulungan. Nanging beda kaliyan Dian, saben Dian njalok tulung marang Dion, mesti Dion ora tau ngreken. Dheweke malah dulinan HP. Sampek Dian mangkel, terus dheweke njalok tulung nganggo basa kang sopan marang Dion. Nanging, masio wis nggunaake basa kang sopan, Dion tetep wae ora ngreken. Akhire Dian ngomel-ngomel marang Dion. Yen Dian wis ngomel, Dion kaet nulungi karo ngguya-ngguyu lan nduduhake wajah ora salah.

Kanca-kanca sak kelase Dian iku sampek heran ndelok kelakuan Dian karo Dion saben dinane, amarga dheweke westi tukaran terus. Ora wayah pelajaran lan ngasoh tok, nanging pas dolen karo kanca-kancane bocah loro iku ya sek sempet-sempete tukaran. Padahal ya mung masalah sepele, nanging mesti bocah loro iku debate ora mari-mari.

Ing sawijining dina, Dian njalok tulung marang Dion. Dheweke dikongkon njupukake bukune Dian sing ana ing bangku kanca sebelahe.

“Dion, tulung jupukno bukuku ndek mejane Tama!” jalok Dian.

Ora langsung dijupukake, dheweke malah ndeloki Dian karo ngguyu.

“Tulung jupukno age!” Dian njalok tolong balen.

“Wani piro?” tantang Dion tapi karo guyon.

“Ya Allah, dikongkon ngono tok wae ora gelem. Age jupukno!” jalok Dian karo melas.

“Njupuk dewe ora iso ta?” karo ngguyu

“Mageeeer. Hehe.” Dian ngguyu

“Dadi arek ojok mageran. Sing akeh gerak ngono lhoo ben bisa kurus!” jawab Dion sengak.

“Huh, iya” Dian mung bisa pasrah.

Akhire Dian ngadek saka kursine lan dheweke njupuk dewe buku sing ana ing bangkune Tama. Pas Dian balek saka bangkune Tama, moro-moro ana sing ngomong “Lhaa yo ngono a dijumuk dewe?!”. Dian langsung noleh marang panggon sing ngetokake swara kasebut lan didelok yen sing ngomong iku Dion, bocah sing paleng nggregetake. Ora ngomong sak kalimatpun, Dian akhire lungguh ing kursine maneh lan ora ngreken Dion.

Dian lan Dion sekelas mulai awal melbu sekolah. Padahal Dian iku ora kenal karo Dion, tapi dheweke mek kekancan biasa lan ikupun ora tau omong-omongan, apa maneh guyon. Suwene-suwe, Dian digudo karo kanca sebangkune yen dheweke ana rasa marang Dion. Bocah wadon sing manis rupane ikupun ngebantah, amarga dheweke ora seneng karo Dion. Dheweke mung nganggep Dion iku kanca biasa sing sekelas. Suwene-suwe, Dion ngejak ngomong Dian lan ngejak guyon pisan. Guyone bocah loro kuwi beda, carane yaiku debat lan tukaran.

Saben dina, Dian karo Dion tukaran terus. Ora wayah isuk, wayah awan, wayah sore, bahkan pas balek sekolah yen ndek dalan mesti bocah loro iku tukaran terus. Wektu pelajaran Basa Indonesia, gurune ngongkon yen muride nggawe kelompok sing anggotane 4 arek, 3 wadon lan 1 lanang. Kelompoke Dian kurang 1 anggotane lan sing durung yaiku anggota lanang. Dian bingung ate milih sapa amarga dheweke ora kenal sapa-sapa, kepeksan akhire dheweke milih Dion. Wektu kerja kelompok bareng, bocah loro iku sek sempete tukaran wae, bahkan tau sempet diseneni gurune amarga rame wae lan ganggu pelajaran.

“Gak e rek, kowe iki kok mesti tukaran wae ya?! Heran aku” takon Ani marang Dian lan Dion.

“Iya i, mesti Dian karo Dion tukaran terus. Mulai isuk sampek moleh haree. Gak bosen utawa kesel a ya?!” tambah Tika.

“Lho, guduk aku sing nggarai. Dion iki lhoo sing mesti nggrai aku dhisik.” Bantah Dian.

“Kok aku se?!” takon Dion karo nada mbela diri.

“Iya ancen kowe sing nggarai. Aku ngomong genah-genah kowe mesti nanggepine ora ngenakno.” Sahut Dian.

“Iya wis, aku wae sing mesti salah.” jawab Dion.

“Ancen kowe sing salah, yen kowe lek tak takoni terus njawabe ora megelno, pasti aku ora bakal ngedumel kaya ngene.”

“iya wes, iya.” bales Dian karo ngguyu seneng.

“Lho kan, ngono ya wes tukaran maneh. Aku ora ngerti wis rek.” tambah Ani karo rai pasrah.

Ing sisi liya, Dian karo Dion sak LMT. Ing kelas LMT iku ya dikongkon nggawe kelompok. Dian ora ngerti yen dheweke bakal nggawe kelompok karo sapa amarga Dian ora kenal sapa-sapa ing kana. Terpaksa Dian meleh Dion maneh dadi anggota kelompok e. Selama ing kelas LMT Dian ora tau lungguh jejer karo Dion, dheweke lungguh karo bocah wedok sing isih tas dikenal. Gara-gara ketambahan anggota maneh siji, akhire Dian kadang-kadang lungguh karo Dion. Bocah loro iku mulai adate maneh yen wis ketemu, yaiku saling tukaran, nanging kanca-kancane ing kelompok iku ora pati ngreken amarga dikira tukaran biasa. Suwene-suwe saben LMT Dion lan Dian lungguh jejer lan terus-terusan tukaran pekara apa wae, sampek kanca-kanca ing kelompok e ngguyoni sing Dian ora seneng.

"Duh, arek loro iki mesti tukaran ae ya?!" ungkap Wita.

"Lhaa ancene Dion iki mesti nggarai wae!" bantah Dian.

"Iya i, mesti Dian ambek Dion tukaran wae. Kowe lek ndek kelas ya tukaran wae ta?" takon Naf.

"Ya arek iki wae sing nggarai rame" sahut Dion karo ngguyu.

"Kok aku se?! Ora kowe a yaa?! Mesti sing nggarai disek iku kowe. Mosok ya Ta, Naf, aku iku njalok tulung iso diruwet ilo ambek arek e. Sopo sing ora mangkel?!" jawab Dian karo mangkel tapi setengah ngguyu.

"Kapan lhee aku ngruwet?! Ojok aran-aran." Dion ora trimo.

"Aku ora aran-aran, ancen kenyataane kok!"

"Wes rek, aja tukaran wae. Biasane lek sering tukaran mben bisa dadi jodoh lhoo!" guyon Wita ben Dian ambek Dion ora tukaran maneh.

"Wkwks, iya Ian." tambah Naf.

"Ora bisa, kan aku ora ana roso ambek Dion. Ya ora iso ta lek aku jodoh ambek arek e." bales Dian nada ora trimo.

"Sapa ngerti mben kowe seneng ambek Dion terus kowe jadian ambek arek iki, terus langsung rabi. Haha." guyon Wita karo nuding Dion.

"Aku? Seneng ambek arek iki?! Ora iso. Arek megelno koyok ngene ora bakal iso ngisi atiku.” sahut Dian karo ngguyu ora percaya.

"Aja ngono. Mben lek kedadean temenan ya apa hara?! Wkwks. Ora bisa mbayangno yen Dian ambek Dion jadian, paleng isine debat tok ya Naf?" khayal Wita karo cekikian.

"iya tok wes rek" Dion pasrah tapi tetep karo ngguyu.

Suwene-suwe Dian karo Dion ora tau tukaran maneh. Bocah loro iku pada sibuk karo urusane dhewe-dhewe amarga ate ujian semester. Sakwise ujian semester, ing sekolah panggone Dian nuntut ilmu iku ana acara classmeeting. Acara iku nggarai Dian karo Dion jarang ketemu. Awale Dian ora masalah yen ora ketemu Dion, nanging suwene-suwe bocah sing nduweni rai manis iki ngerasa yen ana sing ilang saka ragane. Dheweke ngerasa ora penak yen ora ketemu Dion.

Sakwise diadaake classmeeting, sekolah mbageake rapot. Sakwise iku, murid-murid pada prei suwene 2 minggu. Wektu preian kasebut, Dian ora ketemu blas karo Dion. Moro-moro Dian ngrasa yen dheweke kangen marang Dion. Dheweke kepingin ketemu lan dolang bareng, nanging ora bisa amarga Dian ngenteake wektu preian ing omahe bibine sing ana ing Semarang. Karo sabar, Dian akhire ngenteni dina melbu sekolah. Wayah melbu sekolah, dheweke ketemu Dion nanging biasa wae lan ora tukaran kaya biasane. Bocah wadon iku nyadari yen isih awal melbu sekolah lan iku isih kaku-kakune ilate gawe tukaran.

Melbu sekolah wis oleh 2 minggu, Dian lan Dion biasa-biasa wae. Dheweke ora tau tukaran kaya biyen maneh. Kabeh kanca-kancane ing kelas pada heran lan curiga, dikira yen bocah loro iku tukaran temenan. Wektu Dian ditakoni kanca-kancane, respone mung ya biasa-biasa wae amarga yen dheweke ora ngerasa yen ana apa-apa.

Ing sawijining dina, Dian ate ngejak ngomong Dion iku angel, dheweke ngerasa sungkan lan wektu ndelok Dion dheweke moro-moro salting ora karuan. Bocah wadon iku ora ngerti karo apa sing wis kedadean marang awake. Suwene-suwe kelakuan sing kaya mengkono tambah suwe tambah mrambat ing awake Dian lan iku nggarai dheweke ora tau omong-omongan maneh karo bocah lanang sing nggregetno iku. Bocah loro iku omong-omongan yen ana perlune wae. Akhire Dian ngerasa yen dheweke seneng karo Dion.

Dian ngerasa yen dheweke ana rasa spesial marang Dion wis suwe, nanging dheweke kaet sadar yen bocah iku kepangan karo omongane dhewe. Bien dheweke ngomong yen ora bakal seneng karo bocah lanang sing jenenge Dion, nanging kenyataane saiki Dian bisa ngebuka atine lan nduweni rasa marang Dion. Dian ngerasa isin karo kata-katane lan pingin nyabut omongan iku. Nanging saka kejadian iku Dian bisa ndadeake pelajaran supaya dheweke ora ngomong sembarangan dan ora kepangan karo omongane dhewe.