Tangan Ita

Tangan Ita

Dening Anisa Fitri Handayani

            Kaluwarga Pak Hasan, Kaluwarga kang awal mulane ora kepikiran bakal nduweni anak amarga bojone Bu Hani, ora kepingin nduweni anak dhisik. Lantaran sibuk karo pagaweyane dhewe-dhewe, kadang kala ora ketemu nganti rong dino amarga Pak Hasan kerjo dadi manager ing salah sawijining perusahaan gedhe ing Jakarta. Meh padha kaliyan Bu Hani, dheweke malah luwih sering budhal menyang luar kota gawe makili perusahaane.

            Dina iki ing kantor Pak Hasan rada uring-uringan menyang karyawane, sopo bae sing melbu ruangane  bakal kena amuk. Kabeh iku amarga Pak Hasan lagi nggrundel marang Bu Hani amarga debat ing kala wau dalu.

Mbalik mundur ing kala wingi..

            Pak Hasan krungu ceritane karyawan-karyawane katepakan kabeh ngumpul bareng ing kantor, kabeh karyawane padha crita ngenani anake dhewe- dhewe. Ana sing crita yen dhewek e pingin cepet-cepet mulih menyang omah amarga kangen karo anak wedhok e sing jek tas lair seminggu. Teka iku, Pak Hasan malih mikir, apa wis wayah e dheweke nduweni anak kanggo ndongaake dheweke ye wis tua utawa kanggo tujuan e dheweke kerja golek dhuwit. Pas katepakan dina iku Bu Hani lagi prei, dadine Pak Hasan cepet-cepet mariake tugase lan kesusu pingin mulih.

            Ora let suwe, Pak Hasan wis tekan omah.

“ Assalamualaikum, Bu”

“ Waalaikumsalam, Pak” Jawabe ibu teka njeroh omah.

Nanging Bu Hani penasaran kaliyan ekspresine bapak sing katon gundah.

“ Kepriye kahanan ing kantor Pak? Mboten wonten masalah ta? Kok katone bapak lagi bingung.” Tanglete ibu marang Pak Hasan.

Ora dhahar ora adus Bapak langsung lenggah menyang sofa lan ngutaraake kanga rep diucapna ket mbiyen.

“ Ngene bu, Bapak padha iri kaliyan karyawan-karyawan bapak, kabeh e padha crita ngenani anake dhewe-dhewe, bapak kepingin kita nduweni anak bu.”

“ Ibu, ya kepingin mawon pak, naming Ibu tasih mboten kepingin ninggalake penggaweyan ibu, Ibu wedhi yen Ibu ngandut mengko bakal ngganggu penggaweyane kula, Pak. Apa maneh penggaweyane ibu mesti bakal menyang njaba kutha.”

“ Yen kaya ngono, Ibu metu wae saka penggaweyane Ibu”

“ Ibu ora sarujuk, Pak. Ibu mboten kepingin mung dados Ibu rumah tangga kang seareane ing njeroh omah mawon”

“ Ibu milih wae, kita bakal nduweni anak utawa Ibu bakal bapak pisah”

            Teko niku, Ibu luwih milih supaya ngandut anak lan nyuwun ijin marang bos e supaya ora di wenehi tugas menyang njaba kutha.

5 taun wis kepungkur,

            Kaluwarga Pak Hasan nduweni anak wedhok kang ayu, lucu, lan akeh polah e jenenge Ita. Mulane suasana ing kaluwarga iku dadi katon cerah, Pak Hasan sayang banget nduweni Ita sing saiki. Ibu malah katon ora peduli amarga dheweke gelem ngandut mung supaya ora pisah kaliyan Bapak, Penggaweane Bapak lan Ibune Ita wae ora brubah blas kesibukane, Dadine Bapak lan Ibu nyewa Pembantu gawe njaga Ita ing Omah. Malahan suwe-suwe ora peduli marang Ita. Bibi Ijah malih dadi wong tuwa kaloro gantine Bapak lan Ibune.

            Sak durunge turu, Ita di kancani Bi Ijah

“ Mbok, Punapa Bapak lan Ibu mesthi mulih telat? “ takone Ita menyang Bi Ijah.

“ Nduk, Bapak lan Ibu mestine nduweni alasan dhewe, Bapak lan Ibu kerja gawe Ita pisan, supaya Ita bisa sekolah, bisa tumbas apa kang di karepake cah ayu iki” jawabe Bi Ijah karo ngrangkul lan nyekel pipine Ita.

 “ Yen mangkono, brarti Ita kudhu sabar nunggu Bapak lan Ibu, Ita kangen banget karo Ibu. Mengko yen Ibu teka Ita bakalan nyuwun di gendhong.” Pikire Ita karo angen-angen.

“ Makane cah ayu, kowe saiki kudhu turu dhisik saiki wis bengi, mengko yen Bapak lan Ibu wis teka, Ita bakal tak tangiake.” Hibur e Bi Ijah supaya Ita ora sedhih.

“ Janji ya mbok bakalan nangeake Ita? “

“ Iya, janji cah ayu tapi sakdurunge iku ayo kita donga gawe Bapak lan Ibu supaya mulih cepet banjur donga sakdurunge turu”

“ Oke mbok ayo “

            Setengah jam banjure Ita turu, Bapak lan Ibu jek tas mulih lan langsung menyang kamare Ita gawe ndeleng anak e sing wis turu dhisik. Mung bukak pintu kamar sedhiluk banjur menyang kamare dhewe gawe turu.  Nganti sesuke Bapak lan Ibu tangi isuk.

“Bu, Pak, napa panjenengan iki ora kepingin ningali Ita dhisik, kula saaken menyang Ita, dheweke e mesti nggoleki Bapak lan Ibu yen wis tangi”

“Pun, mbok. Mbok ora usah melu-melu urusan kaluwarga kita, njenengan niku kula bayar mung gawe njaga Ita, ora gawe ngurusi kita mbok. “ Bapak nimpali karo katon sethithik ngamuk.

“Nggih Pak, kula ngartos, kula nyuuwun pangapunten wus wani melu-melu urusan panjenengan.”

“ Ya wis kula lan Ibu ate budhal dhisik, jaga Ita kang pener ya!! Paling Kula dina iki bakal mulih telat maneh. Titip salam marang Ita yen wis tangi mengko.”

“Inggih Pak, Bu”

            Banjur Bapak lan Ibu budhal meyang kantor, Ibu diterake kaliyan Bapak menyang kantore. Sak wis e ngeterake Ibu, Pak Hasan mikir kang diucapake mbok. Sak bener e Bapak sayang banget kaliyan Ita nanging penggaweane sing sibuk, Bapak malih ora bisa mulih cepet.

            Ora let suwe, Ita tangi banjur nggoleki Bapak lan Ibune.

“Mbok, Ibu lan Bapak pundi?”

“mbok nyuwun sepura cah ayu, Bapak lan Ibu wis budhal menyang kantor isuk mau. Nanging Bapak titip salam sayang gawe Ita, ujare Bapak, Ita kudhu belajar kang rajin lan ora oleh nakal wektu Bapak lan Ibu kerja”

 Ita ora nimpali apa-apa mung dheweke sedhih katon krungu jawabane mbok.

            Keseareane Ita ing omah wae mung dolan dhewe, dheweke ora nduwe kanca ing kompleks e, Ita ning omah mung dolan sepedah menyang taman mburi utawa ngambar coret-coret tembok.

            Katepakan telung dina iki, Ibune bakal mulih cepet, Ita keprungu swara mobil ing njaba omah lan langsung mlayu ngintip menyang cendela. Ningali Ibu metu saka taksi, Ita mlayu lan langsung ngrangkul Ibune. Nanging Ibune nolak lan langsung nampis tangane Ita. Ita sedhih banjur melbu menyang kamare.

            Ita sadar yen Ibune  wis ora sayang marang dheweke. Ita nggawe gambar krayon ing kertas kang isine “Buk, Ita nyuwun sepura nggih yen Ita nduwe salah” lan diseleh ing meja makan. Ibu ndeleng kertas iku, mung ora peduli malah dibuwak ing tong sampah.

            Bapak mulih isuk menyang omah. Namung mung sediluk mampir banjur mengko budhal kerja maneh. Ita kang kepingin diperateake banjur metu saka omah lan nggambari mobil e Bapake supaya dideleng lan dipuji. Ita nunggoki ing ngarep mobil nganti Bapake metu omah arep budhal kerja maneh.

            Bapak metu omah langsung kaget ndeleng Mobile werna werni. Banjur Bapak golek kayu gawe nggepuki tangan e Ita nganti Ita namgis kelaran, Ibune sing ningali mung meneng wae, Malah mbok Ijah sing nangis ndeleng Ita digepuki. Sawise iku Bapak langsung budhal menyang kantor.

            Ita di gawa menyang kamar kaliyan mbok Ijah, tangane wis katon aboh. Mbok Ijah mung ngolesi karo balsam ben cepet waras. Nanging bengine, Ita malah panas awake, karo kringeten ditambah nggreges.

            Katepakan wektu Ibu lagi telponan karo kancane ngrumpi ngenani tas anyar, Bi Ijah langsung marani Ibu gawe nggawa Ita menyang rumah sakit. Nanging Ibu karo ngamuk langsung ngutus bi Ijah gawe ngekeki Ita Paracetamol wae. Banjur bi Ijah telpon marang Bapake amarga Ita panas, nanging dheweke ora bisa mulih amarga ana rapat karo karyawane.

            Nganti sesuke wae, Ita tasih panas. Wektu Ita tangi kepingin ketemu Ibune lantaran kangen, Ita mlaku nganti sempoyongan banjur Ita semaput ing ngarep kamar Ibune. Bi Ijah langsung kaget lan nggawa Ita menyang rumah sakit diterake karo Ibune.

            Ing rumah sakit, dokter mriksa Ita lan karo eksprsi sedhih dokter menehi vonis yen tangane Ita kudhu diamputansi. Ibune kaget langsung banjur nelpon Bapak supaya cepet menyang rumah sakit. Sak tekane Bapak, Ibu njelasake karo bingung lan ora bisa mikir solusi sing tepak gawe ngatasi tangane Ita, nanging dalan siji-sijine sing bisa warasake Ita mung teko ngamputasi tangane, yen ora diamputasi bisa-bisa Ita bakal sedha.

            Sak marine operasi Bapak lan Ibu nyeseli perbuatane kang selama iki ora nggateake Ita, wektu Ita wis sadar, Ita ngomong

“Pak, Buk, Ita nyuwun sepura yen Ita nakal, Ita nggambar wektu iku mung supaya Bapak bangga karo karyane Ita nanging Ita mboten ngertos yen Bapak bakal ngamuk, mengko yen tangan Ita wis tumbuh maneh Ita janji ora bakal nakal maneh, Ita janji bakal pinter, Sepuntene yen Ita ora bisa ngrangkul marang Ibu lan Bapak merga tangan Ita ora ana,”

            Bapak karo Ibune terenyuh, nangis lan ora bisa ngomong opo-opo wae, dheweke mung bisa ngrangkul Ita ing kamar rumah sakit. Dheweke mung bisa nyeseli penggaweane sing wis dilakoni wis keliwat.

            Pungkasane, Ibu malih luwih peduli marang Ita sak jek e tangane di amputasi lan Ibu malih metu saka penggaweane gawe ngrumat Ita nganti waras lan menehi penegten supaya sadar yen tangan e ora bakal tumbuh maneh. Bapak sing mesti mulih bengi, dadi ngurangi wektu kerja ne saengga akeh wektu gawe Ita.