Kahuripan Ku

Kahuripan ku

Dening Rosda Asrulina Fadillah

            Ing sawijining dina ana kalurga kang nduweni urip kang adem, ayem, tentrem lan nduweni anak-anak sing becik rupane jumlah papat yaiku Dila, Bila, Iqbal lan Natasya sing tasih bayi. Bapak kang dadi kepala kaluarga nduweni penggawean sing penak ing salah sijine perusahaan ing Malang lan ibune kang dadi ibu rumah tangga. Dila anak pertama wis kelas 3 SD, Bila kelas 2 SD, Iqbal TK B lan Natasya sing tasih bayi. Keluarga kasebut urip tanpa ana kekurangan, kabeh serba kecukupan lan ora tau ana masalah apa-apa. Saben isuk sakdurunge budal kerja lan anak-anake budhal sekolah ketara banget yen keluarga kasebut urip rukun amarga bapak ben sakdurunge budal kerja nyempetake ngambung pipi garwa lan anak-anake.

Nanging sak mlakune dina ana kejadian yaiku bapak sing sak bendinane nggolekna nafkah kanggo keluargane di PHK amarga kantor panggene Bapak nyambut gawe bangkrut lan kudu ana pengurangan karyawan. Kadadeyan iku maraake ibuk kaget lan gelisah sak bendinane. Ibu tasih ora bisa nerima kasunyatan yen Bapak di PHK lan ora bisa ngekei nafkah gae garwa lan anak-anake. Pungkasane bapak ngajak omong-omongan ibu.

"Dik ...Yokpo yen aku dadi TKI wae, nggolek penggawean ing Malang iki angel ... Gaji yo gak sepira. Kita nduweni anak akeh sing kudu disekolahak, yen bapak dadi TKI ing luar negri pasti bayarane cukup gawe biaya sekolah lan kebutuhan sakbendinane"

Ibu njawab " aku asline ora sarujuk mas ... Amarga saaken anak kita yen adoh tekan bapake, nanging yen iku wes dadi keputasane samean aku mung bisa ndungakna samean mas .. Aku ora bisa nyegah keputusane samean yek iku wis keputusan sing paling apik gawe kaluargane kita"  (karo wajah sedih)

"ora usah kuatir Dik .. Aku mesti eling marang samean lan anak anak kita iki .. Tujuanku mung nggolek nafkah gawe ngekeki anak anak ku kahuripan sing luwih penak" jawab Bapak .

Sakwise oleh telung dina omong-omongan Bapak nyiapake berkas kang kudu dilengkapi gawe syarat budal marang Malasyia dadi TKI . Dina sabtu subuh jam 3 bapak budal marang bandara numpak travel. Bapak pesen nang ibu "Dik .. Aku budal, jagaen anak anak ku mengko insya allah sak ulan pisan aku mesti kirim gawe samean lan yen aku wis teka ing panggone aku kerja langsung tak kabari dik .. " (ngerangkul bojone)

  Ibu nanggepi " iyo mas ati ati ing dalan, sholawat sing akeh supaya teko panggone kanthi selamet. Wis mas pamitan nang anak anakmu disek suapaya anak mu ora nelangsa." (kalihan mbrabak)

Bapak wis teka dening Malasyia, deweke langsung ngabari ibu lan anak anake seneng banget krungu kabar yen bapake teka kanthi selamet.

6 ulan sakwise ......

Ibu " buk, wis telu ulan iki bojoku ora ana kabar lan ora kirim marang aku. "  eyang putri jawab " paling wis bojo mu sibuk nduk .. Yen ora yo bojomu lagi ngumpulno duwit sing akeh, ben bisa langsung kirim marang awakmu." Ibuk percaya marang omongane ibu

Isuk iki telpon omah muni ibu ngangkat telepon " halo... Inggih assalamualaikum niki sinten? " ora weruh ibu ngomong apa wae dateng wong sing nelpon sing jelas ibu oleh kabar yen bapak melbu penjara amarga bapak nggepuki uwong kanthi wong iku melbu rumah sakit .

Ibu langsung ngomong marang eyang putri " Buk tibake bojo ku 3 ulan ora ana kabar amarga melbu penjara, la terus kelanjutane urip ku iki yokpo bukk ..." (karo nangis)

Eyang putri jawab " ya allah .. Gusti cobaane apa maneh iki .. Sing sabar nduk .. Kabeh ana takdir lan dalan dewe-dewe."

Ibuk " wis ngene ae bu.. Aku tak budal marang Malasyia aku pingin ndelok keadaane mas ndek kono bu ..sekaligus aku yo pingin nggolek penggawean ben anak ku bisa sekolah bu ." eyang putri njawab " wis a gak dipikir maneh a kaputusan mu iki nduk? Anak mu piye nduk lek bapak ibune pada ora ana kabeh?"

Ibu " yen samean ora kabotan anak ku rumaten bu .. Kula janji setiap bulan bakal kirim duwit kanggo kebutuhan sedina-dina lan bayar sekolah anak ku."

"yawis yen iku wis dadi keputusan mu aku ora bisa ngalangi, aku mung bisa dunga supaya kowe lancar nggolek rejeki gawe anak-anakmu" jawab eyang putri

Sakwise omong-omongan karo eyang putri,ibu langsung nyiapake data data kelengkapan gawe persyaratan jam wis nunjukake 3 isuk, ibuk wis siap siap budhal numpak travel, nanging anake pada nangis amarga ditinggal ibuke.

Dila "eyang .. Ibuk nang ndi aku ora bisa ditinggal ibuk .. Aku wegah dewean ing kene, eyang susulen ibuk ku susulen " (nangis ngejer)

 Eyang putri mung bisa meneng lan ora bisa njawab ..

Bila " ibuk ibuk .... Aku emo ditinggal " (nangis karo nggoceki lawang)

Sakwise 2 dina ditinggal ibuk, anak anake aktivitas kaya biasane amarga kahuripan iki kudu tetep lanjut. Dila, Bila lan iqbal budal sing biasa e budal sekolah diterno wong tuwane nanging saiki kudu mlaku amarga sekolah ora pati adoh tekan omahe eyang putri.

Nanging sakwise ibune budal, ibune malah langsung ora ana kabar lan ora tau kirim marang anak anake, eyang putri sabar lan ikhlas ngrumat putune tanpa rasa pamrih eyang putri kerja dadi penjahit nanging bayarane mung ora sepira.

Ing sawinjining dina kerungu kabar yen Bapak sampun ketemu kaliyan ibu ing penjara nanging ibu malah ngenalake wong lanang liya marang bapak lan njaluk pegat marang bapak. Bapak ora gelem nanging ibu tetep pingin pegatan amarga wis ora betah urip kaliyan bapak . Bapak ora bisa berbuat apa apa lan janji sakwise bebas lan mulih nang indonesia Bapak langsung ngurus perceraiane ing pengadilan. Nasib anake iku urip gae welas asih tekan dulur dulure mung gae bayar sekolah lan sangu sekolah .

Natasya sing ora weruh apa apa kanthi lali marang wong tuane amarga ditinggal pas cilik nganti saiki wes umur 2 tahun.

Dina iki Bapak arep dibebasake marang penjara lan diulihna dateng indonesia.

"ibuk .. Assalamualaikum" bapak karo gedor gedor lawang.

Eyang putri " waalaikum salam .. Anak ku .. Yokpo kabarmu le wis suwe ora ketemu ibuk kangen" (ngerangkul bapak). Krungu swara bapake anak anake langsung mlayu nang ruang tamu Dila, Bila, Iqbal, lan Tata "Bapakkkk ... " (papat papate mlayu ngrangkul bapake karo nangis amatlrga kangen banget.

"Bapak mu iki kuangen banget marang samean le nduk .. Bapak sabendina mikir keadaane samean .. Bapak kangen" (Bapak nangis lan padha ngerangkul anake) .

Nanging anak anake padha bingung amarga ora ngerti ibuke ana ngendi lan ndek endi saiki ibuk e ..

Bila " bapak ibuk ndi aku kangen "

Tata sing kaet bisa ngomong "ibuk ibukkk"

Dila " kenapa ibu ora mulih pak .. Endi ibuk aku kangen yen bapak mulih pasti ibuk mulih"

Bapak ora bisa njawab pertanyaan amarga ora tega nanging bapak kudu njelasake marang anak anake yen ibuk wis ora bisa karo bapak maneh

Bapak njawab " sing sabar yo nduk le .. Ibu wis ora karo bapak maneh, ibu wis ora gelem marang bapak nanging ibu tetep sayang marang samean anak anake" (karo wajah bingung).

Anak anake wis padha ngerti lan paham untunge anak anake bisa ikhlas nerima keadaane wong tuwane , pungkase cerita anak lan bapake urip wong 5 tanpa dikancani ibuke lan ngelakoni urip sing wis ditemtoake GustI Allah. Nanging 3 tahun suwene ora duwe garwa Bapak nemoake garwa sing cocok lan bisa nerima bapak lan anak anake .

Keluarga kasebut lengkap lan ayem tentrem.